Szanowni Państwo Dyrektorzy,
w imieniu Ministra Edukacji i Nauki Przemysława Czarnka serdecznie dziękuję za udział w akcji „Szkoła do hymnu”. Cieszę się, że tak wielu uczniów i nauczycieli uczciło w ten sposób Narodowe Święto Niepodległości.
W tegorocznej akcji wzięło udział 16 269 szkół, przedszkoli i placówek oświatowych z całego kraju. Dziękujemy za wszystkie zgłoszenia!
Szanowni Państwo Dyrektorzy,
w imieniu Ministra Edukacji i Nauki Przemysława Czarnka serdecznie dziękuję za udział w akcji „Szkoła pamięta”. Cieszę się, że tak wielu uczniów i nauczycieli w piękny sposób uczciło pamięć o naszych bohaterach.
W tegorocznej edycji akcji wzięło udział 6 222 przedszkoli, szkół i placówek oświatowych z całego kraju. Dziękujemy za wszystkie zgłoszenia!
11 listopada 1918 roku, 102 lat temu, po 123 latach niewoli, Polska znowu pojawiła się na mapach Europy. Okres tego ponad wieku naznaczony był walką Polaków o byt, pamięć i wolność. Mając świadomość tego, że zaborcy są o wiele silniejsi od nas, polscy pisarze, artyści, naukowcy i myśliciele nie pozwalali nam zapomnieć o Polsce, o polskim języku, polskiej historii, tradycjach i obyczajach. Mieliśmy pamiętać i kiedy przyjdzie czas wywalczyć wolność oraz odbudować zniewolony przez tyle lat kraj.
Podejmowaliśmy wiele prób, w zasadzie od pierwszych lat zniewolenia, przez cały XIX wiek – powstańcy kościuszkowscy, listopadowi, styczniowi czy krakowscy próbowali siłą oręża przywrócić Polsce niepodległość… Bezskutecznie… Jednak, mimo że ponieśli porażkę militarną, pokazali nam wszystkim, że nie wolno tracić nadziei, że nie pozwolimy się zniewolić.
Hrabia Czartoryski w czasie Wielkiej Emigracji powiedział, że wywalczymy wolność, kiedy nasi zaborcy staną przeciw sobie. I taki czas nadszedł na początku XX wieku – wybuchła I wojna światowa i zaborcy wystąpili przeciw sobie. Niestety, w czasie tej wojny wielu naszych rodaków również stanęło do walki przeciw swoim braciom, walcząc na różnych frontach w różnych armiach. Jednak ta wojna przyniosła nam wolność – Polska odrodziła się.
Rozkwitały pąki białych róż,
Wróć, Jasieńku, z tej wojenki już,
Wróć, ucałuj, jak za dawnych lat,
Dam ci za to róży najpiękniejszy kwiat.
Kładłam ja ci idącemu w bój,
Białą różę na karabin twój,
Nimeś odszedł, mój Jasieńku, stąd,
Nimeś próg przestąpił, kwiat na ziemi zwiądł.
Ponad stepem nieprzejrzana mgła,
Wiatr w burzanach cichuteńko łka.
Przyszła zima, opadł róży kwiat,
Poszedł w świat Jasieńko, zginął za nim ślad.
Już przekwitły pąki białych róż
przeszło lato jesień zima już
Cóż ci teraz dam, Jasieńku, hej,
Gdy z wojenki wrócisz do dziewczyny swej.
Hej dziewczyno ułan w boju padł
choć mu dałaś białej róży kwiat
czy nieszczery był twej dłoni dar
czy też może wygasł twego serca żar.
W pustym polu zimny wicher dmie
już nie wróci twój Jasieńko , nie
śmierć okrutna zbiera krwawy lud
zakopali Jasia twego w ciemny grób.
Jasieńkowi nic nie trzeba już,
Bo mu kwitną pąki białych róż,
Tam pod jarem, gdzie w wojence padł,
wyrósł na mogile białej róży kwiat.
Nie rozpaczaj, lube dziewczę, nie,
W polskiej ziemi nie będzie mu źle.
Policzony będzie trud i znój,
Za Ojczyznę poległ ukochany twój.
Polska odrodziła się. Jednak, nie był to koniec drogi do wolności. Przez następne 20 lat próbowaliśmy najpierw odbudować granice, walcząc w trzech powstaniach śląskich, w powstaniu wielkopolskim czy wojnie z bolszewikami, której momentem kulminacyjnym była bitwa warszawska – cud nad Wisłą. Następnie odbudowaliśmy gospodarkę, kulturę, szkolnictwo, wolność…
Nie dokończyliśmy naszego dzieła – 1 września 1939 roku zostaliśmy napadnięci przez Niemcy i dwa tygodnie później, 17 września przez Związek Radziecki – znowu utraciliśmy niepodległość, a świat stanął w płomieniach II wojny. Nauczeni przykładem naszych przodków, nie poddaliśmy się. Walczyliśmy na wszystkich frontach tej strasznej wojny. Walczyliśmy w okupowanym kraju, organizując największe powstanie zbrojne w okupowanej Europie – powstanie warszawskie.
Powstanie zakończyło się po 63 dniach klęską militarną, ale śmierć za wolność tysięcy chłopców i dziewcząt nie poszła na marne. Pamiętamy o nich, o ich postawie, o ich walce, o marzeniach, które położyli na szali walki o szczytne ideały. W tych dniach, gdy obchodzimy Narodowe Święto Niepodległości pamiętamy o wszystkich, którzy oddali życie w obronie ojczyzny i o ofiarach wojny, która jak powiedział Jan Paweł II zawsze jest porażką człowieka.
Gdzie są kwiaty z tamtych lat
Jasne kwiaty?
Gdzie są kwiaty z tamtych lat
Czas zatarł ślad.
Gdzie są kwiaty z tamtych lat
Każda z dziewcząt wzięła kwiat,
Kto wie, czy było tak
Kto wie, czy było tak?
Gdzie dziewczęta z tamtych lat
Jak te kwiaty?
Gdzie dziewczęta z tamtych lat
Czas zatarł ślad.
Gdzie dziewczęta z tamtych lat
Za chłopcami poszły w świat,
Kto wie, czy było tak
Kto wie, czy było tak?
Gdzie są chłopcy z tamtych lat
Dzielne chwaty?
Gdzie są chłopcy z tamtych lat
Czas zatarł ślad.
Gdzie są chłopcy z tamtych lat
Na żołnierski poszli szlak,
Kto wie, czy było tak
Kto wie, czy było tak?
Gdzie żołnierzy naszych kwiat
Tych sprzed laty?
Gdzie żołnierzy naszych kwiat
Czas zatarł ślad.
Gdzie żołnierze z tamtych lat
Tam gdzie w polu krzyża znak!
Kto wie, czy było tak
Kto wie, czy było tak?
Gdzie mogiły z dawnych lat
Tam gdzie kwiaty.
Gdzie mogiły z dawnych lat
Czas zatarł ślad.
Gdzie mogiły z dawnych lat
Tam gdzie kwiaty posiał wiatr.
Kto wie, czy było tak
Kto wie, czy było tak?
Niestety, zakończenie II wojny światowej nie przyniosło nam wolności. Ojczyzna znalazła się w sferze wpływów sowieckich i była państwem zdominowanym przez ZSRR – tylko w teorii niepodległym. I znowu, kolejny raz niezłomny naród nie dał się ujarzmić. Polacy raz po raz wszczynali bunty, walcząc z komunistami o wolność, niezależność, godność, prawa człowieka i o chleb. Szczególnie tragiczny przebieg miały wydarzenia Grudnia 1970 roku na Wybrzeżu. Wtedy na ulicach Trójmiasta do protestujących polskich robotników strzelało polskie wojsko. To jeden z najczarniejszych dni w powojennej historii Polski.
Chłopcy z Grabówka, chłopcy z Chyloni,
Dzisiaj milicja użyła broni.
Dzielnieśmy stali, celnie rzucali.
Janek Wiśniewski padł!
Na drzwiach ponieśli go Świętojańską,
Naprzeciw glinom, naprzeciw tankom.
Chłopcy stoczniowcy – pomścijcie druha!
Janek Wiśniewski padł!
Jeden zraniony, drugi zabity,
Krwi się zachciało słupskim bandytom.
To partia strzela do robotników,
Janek Wiśniewski padł!
Krwawy Kociołek, to kat Trójmiasta,
Przez niego giną dzieci, niewiasty.
Poczekaj draniu – my cię dostaniem,
Janek Wiśniewski padł!
Stoczniowcy Gdyni, stoczniowcy Gdańska,
Idźcie do domu, skończona walka.
Świat się dowiedział, nic nie powiedział,
Janek Wiśniewski padł!
Nie płaczcie matki – to nie na darmo!
Nad stocznią sztandar z czarną kokardą!
Za chleb i wolność, i nową Polskę,
Janek Wiśniewski padł!
Stoczniowcy Gdyni, stoczniowcy Gdańska,
Idźcie do domu, skończona walka.
Świat się dowiedział, nic nie powiedział,
Janek Wiśniewski padł!
Nie płaczcie matki – to nie na darmo!
Nad stocznią sztandar z czarną kokardą!
Za chleb i wolność, i nową Polskę,
Janek Wiśniewski padł!
Krzysztof Dowgiałło
Lata osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte w Polsce to czas dalszej walki. To czas, kiedy komuniści próbują ratować ustrój, wprowadzając stan wojenny, który pomimo usilnych starań, nie jest zdolny powstrzymać marszu ku wolności. To czas, w którym powstaje w Polsce największy, niezależny od komunistów, związek zawodowy – Solidarność. I znowu, my Polacy, pokazujemy Europie Środkowej i całemu światu, że warto walczyć o wolność, nie poddawać się.
W 1989 roku komuniści w Polsce rozpoczynają negocjacje z solidarnościową opozycją. Komunizm upada, a we wszystkich krajach bloku wschodniego jego symbolem staje się upadek muru berlińskiego.
Nie zapominajmy o tych, którzy dla nas tę wolność wywalczyli. Nie pozwólmy im odejść w zapomnienie.
Gdzie twój beztroski śmiech
I spokój o każdy nasz dzień
Gdzie takie szczęście do łez
Ciągle pytasz bo myślisz, że wiem
Zatrzymaj mnie nie daj mi odejść
Zapomnę cię nie będzie już nic
Cienie we mgle jak znajdę drogę
Jutro już nikt a dziś jeszcze my
Gdzie twój stęskniony szept
Bym cię zawsze przytulał do snu
Dziś wszystko podzielić chcesz
Lecz miłości nie przetniesz na pół
Zatrzymaj mnie nie daj mi odejść
Zapomnę cię nie będzie już nic
Cienie we mgle jak znajdę drogę
Jutro już nikt a dziś jeszcze my
Gdzie to jest? Już mnie nie pytaj
Naprawdę nie wiem
Gdzie to jest? Może gdzieś w nas
A może tu
Zatrzymaj mnie nie daj mi odejść
Zapomnę cię nie będzie już nic
Cienie we mgle jak znajdę drogę
Jutro już nikt a dziś jeszcze my
Zatrzymaj mnie
Cienie we mgle – jak znajdę drogę
Dziś jeszcze my Gdzie twój beztroski śmiech
I spokój o każdy nasz dzień
Gdzie takie szczęście do łez
Ciągle pytasz bo myślisz, że wiem
Zatrzymaj mnie nie daj mi odejść
Zapomnę cię nie będzie już nic
Cienie we mgle jak znajdę drogę
Jutro już nikt a dziś jeszcze my
Gdzie twój stęskniony szept
Bym cię zawsze przytulał do snu
Dziś wszystko podzielić chcesz
Lecz miłości nie przetniesz na pół
Zatrzymaj mnie nie daj mi odejść
Zapomnę cię nie będzie już nic
Cienie we mgle jak znajdę drogę
Jutro już nikt a dziś jeszcze my
Gdzie to jest? Już mnie nie pytaj
Naprawdę nie wiem
Gdzie to jest? Może gdzieś w nas
A może tu
Zatrzymaj mnie nie daj mi odejść
Zapomnę cię nie będzie już nic
Cienie we mgle jak znajdę drogę
Jutro już nikt a dziś jeszcze my
Zatrzymaj mnie
Cienie we mgle – jak znajdę drogę
Dziś jeszcze my
W. Byrski
Z okazji Dnia Edukacji Narodowej
Pani Dyrektor, Gronu Nauczycielskiemu,
Nauczycielom Emerytowanym i Pracownikom Administracji i Obsługi
Powiatowego Zespołu Szkół
składamy najpiękniejsze życzenia.
Dziękujemy za wszystkie starania, które wkładacie
w nasze wychowanie i edukację. Wierzymy, że
Wasz wysiłek uczyni z nas ludzi mądrych
i szlachetnych. Dziękujemy za codzienne,
niezwykle trudne i mozolne budowanie naszych wnętrz.
Rada Samorządu Uczniowskiego PZS w Muszynie
5 października 2020 roku, z zachowaniem wszelkich środków ostrożności i dystansu społecznego, ustępująca Rada przeprowadziła wybory.
Serdecznie dziękujemy za rok wspólnej pracy przewodniczącemu Mateuszowi Szkrobutowi, zastępcy Julii Stoińskiej, skarbnikowi Aleksandrze Drozd i sekretarzowi Małgorzacie Piotrowskiej oraz wszystkim działającym na rzecz szkoły.
Miło nam obwieścić, że przewodniczącą w roku szkolnym 2020/2021 została Wiktoria Widlak z kl. IIG, a zastępcą Gabriela Buliszak z kl. IIP.
Opiekunami RSU zostały p. Anna Bursztyńska-Rucka i p. Aneta Peregrym
W dniach 25-27 września w Lisich Kątach – Grudziądzu odbyły się Mistrzostwa Polski Modeli Kosmicznych. W zawodach uczestniczyli instruktor modelarstwa kosmicznego Bartłomiej Tokarczyk oraz uczestnik zajęć modelarskich w OPP Muszyna i członek klubu modelarskiego Orion Mateusz Tokarczyk. Modelarze startowali w siedmiu dyscyplinach rakietowych. Junior Mateusz Tokarczyk w pierwszym dniu rywalizacji po emocjonującej dogrywce zwyciężył w kategorii rakiet ze spadochronem uzyskując tytuł Mistrza Polski. W drugim dniu zawodów instruktor Bartłomiej Tokarczyk w konkurencji rakietoplanów zajął drugie miejsce uzyskując tytuł Wice Mistrza Polski. W konkurencji rakiet z taśmą trzecie miejsce zajął po raz kolejny Mateusz Tokarczyk. W najbardziej emocjonującej konkurencji rakiet makiet Mateusz po raz kolejny zdobywa medal tym razem srebrny. Po raz pierwszy w historii OPP Muszyna oraz klubu Orion zawodnik junior zdobywa komplet medali. Warto również wspomnieć że obydwoje zawodnicy należą do Kadry Narodowej Polski.
– tym nazwaniem chcę objąć całe szkolne środowisko: nauczycieli, uczniów i ich rodziców –
Rozpoczynamy rok szkolny zgodnie z zaleceniami, płynącymi z Ministerstwa Edukacji Narodowej. Będziemy się starali wypełnić najlepszymi poczynaniami jakie pozostawiono dla rady pedagogicznej (i dyrektora) naszej i innych szkół.
1 września spotykamy się w budynku szkolnym i życzmy sobie, byśmy długo i z malejącą obawą mogli tu się spotykać jesienią, zimą, wiosną (proszę Was, pomyślcie poważnie o szczepieniach przeciw grypie).
Tak się złożyło, że w tym roku do naszego Liceum – z bardzo dobrymi wynikami maturalnymi na Sądecczyźnie – a także do naszego Technikum – nie zgłosiło się tylu uczniów, byśmy otworzyli klasy pierwsze. Młodzież wędruje do szkół, dysponujących własnym budynkiem, bogatszą ofertą kierunków. Trzeba to rozumieć.
Ubocznym, aczkolwiek w sytuacji pandemii „korzystnym” efektem braku klas I jest większa przestrzeń do zagospodarowania z zachowaniem zalecanego dystansu. Czy nie stosują się tu słowa Cypriana Norwida? choćby te:
Uczucie zwiedza bez ironii
Szlaki bite cudzym cierpieniem;
Lecz kto był piérwej tam, wié o niej,
Że jest – koniecznym bytu cieniem.
bądźcie pewni, że zrobimy tyle, na ile nas stać, by zadanych warunkach – stacjonarnie, hybrydowo lub, w ostateczności, zdalnie – realizować programy nauczania. Realizować je nie dla nich samych, ale dla tego celu, dla którego istnieją szkoły średnie: by przygotowywać do studiów, wspierać rozwój umysłów, pomagać socjalizacji kolejnych roczników. Przygotowywać – wspierać – pomagać. To nasze zadanie, tak je widzimy, z tego zdamy sprawę za rok.
wszyscy wiemy, że NIE WIEMY, jaki tryb uczenia nam przypadnie. Słynne słowa Sokratesa: wiem, że nic nie wiem – stają się niepokojąco, całkiem inaczej aktualne. Co z tego wynika? Co najmniej to, że powinniśmy od 1 września maksymalnie (i sensownie) wykorzystać czas nauki stacjonarnej. [A musimy jakoś nawiązać do nauki minionej wiosny, tak odmiennej od poprzednich.]
Po drugie, nauczyciele rozkładając materiał i stawiając wymagania będą świadomi tego, że w każdej chwili możemy z systemu stacjonarnego przejść na zdalny. Obyśmy wygrali los na loterii, obyśmy przebrnęli bez strat przez epidemię – ale przygotowani musimy być na gorszy scenariusz.
Ktoś powie, że nie są to sprawy na uroczystą inaugurację. Ale nie szkolna akademia dziś jest moją troską, tylko Wasze – nasze – zdrowie i szkolne współżycie. Potrzeba nam za wszelką cenę rozsądku, którego (zdaje się) nie rozdzielono równo. Proszę Was zatem o rozsądek codzienny, uważny i podawany drugiemu jako zapomoga. Proszę usilnie o najlepszy możliwy podział czasu na mądrą naukę i bezpieczną rekreację.
Nie rezygnujcie, ile można, z Waszych fascynacji, zainteresowań, celów mniej czy bardziej wyraźnych. Im bardziej okoliczności zewnętrzne poddają Was presji, im bardziej Was przez tę presję czynią anonimowymi, tym bardziej trwajcie przy Waszych – przecież jedynych i niepowtarzalnych – osobowościach. Z drugiej strony – a zawsze jest druga strona – prawidła rozumu są wspólne, stara się je uporządkować nauka, a praktyka życiowa nadaje im bytowanie w tym czy innym czasie.
Bądźmy rozumni i praktyczni, obdarzajmy się sympatią i połóżmy wysiłek na miarę sił.
Dyrektor szkoły: Izabela Łabuś
kończy się rok szkolny, odmienny od innych. Postawił nas – nauczycieli – i Was zarówno wobec nieoczekiwanych wyzwań. Nie czas jeszcze na dokonywanie ocen owych zmian, ale poświecę im nieco uwagi.
Przede wszystkim chcę podziękować wszystkim trzem stronom procesu dydaktycznego: nauczycielom, Wam, uczniowie, a także Waszym rodzicom. Wszyscy stanęli wobec nowych wyzwań. Większość z Was dała z siebie więcej niż to, do czego była zobowiązana dotychczasowymi przepisami. Za to i za wykazaną inicjatywę – dziękuję.
Wielu z Was wyzwoliło energię, która obróci się w efekty pracy. Przy najlepszych chęciach i wysiłku nauczycieli – jednak ta praca stała się bardziej indywidualna, bardziej osobista niż w systemie klasowo-lekcyjnym. To niemała szansa dla pracowitych i zarazem łatwa – zdawałoby się – droga ucieczki od wysiłku dla mniej ambitnych. Sami wybierzecie sobie praktyczną ścieżkę edukacji. Jeśli miałabym tutaj coś doradzać, zwiększajcie wysiłek na wybranych przedmiotach, a wyboru dokonujcie z rozwagą.
Na nauce ta zmiana się nie kończy. W zbiorowisku szkolnym zachodzą procesy socjalizacji, rodzą się przyjaźnie, czasem rozgrywają małe dramaty. I to uległo przebudowie. Będziemy – już jesteśmy – inni. Nawet jeśli system klasowo-lekcyjny powróci, to i on już będzie inny. Dlaczego? Bo wcześniej – z wszystkimi swymi niedostatkami – wydawał się niewzruszony. Dziś widać, że jest jednym z możliwych.
Ale dość o tym. Rozpoczynacie wakacje i należą się Wam – powtórzę – podziękowania. Po nich: życzenia dobrego wypoczynku, a przed rozpoczęciem nauki jesiennej – także chwili refleksji.
Takie same podziękowania kieruję do Was, Szanowni Rodzice, a zarazem liczę na Waszą życzliwość, bo i Wasze dzieci, i my tu w nowej, bo odmienionej szkole tej życzliwości potrzebujemy.
Gorąco dziękuję Wam, Koleżanki i Koledzy Nauczyciele. Rok temu musieliście wykazać szczególny hart ducha, gdy część społeczeństwa zdawała się nie rozumieć istoty naszego zawodu. Tej zaś wiosny ci sami, od których słyszeliśmy niemiłe słowa, nie wahali się obciążyć nasze środowisko zadaniami, których jako żywo nie było w ustawach szkolnych. Podjęliście wyzwanie i w znakomitej części sprostaliście mu. I nadal, wiem to, będziecie wykonywać pracę, za którą nie ma zapłaty.
Klasa IP
Julia Radzik
Julia Półtorak
Mateusz Szkrobut
Oliwia Gurbowicz
Gabriela Buliszak
Martyna Smoleń
Zuzanna Kulig
Monika Wnęk
Klasa IG
Aleksandra Drozd
Wiktoria Faron
Karolina Gałka
Wiktoria Gruca
Kinga Jamrozowicz
Katarzyna Lach
Karol Peregrym
Weronika Piksa
Daria Prusak
Tomasz Smyda
Wiktoria Sopata
Karolina Wnęk
Ewelina Zielińska
Klasa 2IIA
Gabriel Przyborowski
Karolina Hans
Emilia Janusz
Natalia Smyła
Klasa 3T
Barbara Marczyk
Joanna Piotrowska
Oliwia Gurbowicz z klasy IP
Julia Radzik, klasa IP
Tomasz Smyda, klasa IG
Barbara Marczyk, klasa IIIT
Tomasz Smyda – finalista III stopnia Ogólnopolskiej Olimpiady O Diamentowy Indeks AGH
finalista XVII Mistrzostw Polski w Grach Matematycznych i Logicznych
półfinalista Pix Programing Challenge
I miejsce w XXV Powiatowym Konkursie Młodych Muzyków – Instrumentalistów (gitara) pod patronatem Starosty Nowosądeckiego Marka Kwiatkowskiego
III miejsce w Powiatowych Zawodach Szachowych
Karolina Gałka, Wiktoria Skwarczowska, Daria Prusak, Wiktoria Sopata, Weronika Piksa i Katarzyna Lach – III miejsce w VIII edycji konkursu Hekaton – Włącz myślenie. Postaw na przedsiębiorczość
Wiktoria Gruca – III miejsce w XIV Powiatowym Konkursie Plastycznym pn: „Cztery Pory Roku – Lato” pod patronatem Starosty Nowosądeckiego Marka Kwiatkowskiego
Ewelina Zielińska – wyróżnienie w XXV Powiatowym Konkursie Młodych Muzyków – Instrumentalistów (gitara) pod patronatem Starosty Nowosądeckiego Marka Kwiatkowskiego
Wiktoria Gruca, Wiktoria Sopata i Jan Witassek – wyróżnienie w IV edycji Regionalnego Międzyszkolnego Konkursu na Film lub Prezentację Multimedialną w Języku Niemieckim „Deutsch in der Hauptrolle”
Weronika Myjak
Joanna Piotrowska
Barbara Marczyk
Klaudia Furkawy
Gabriela Mikusz
Zuzanna Kulig – biegi przełajowe, szachy, p. ręczna
Sało Zuzanna – festiwal biegowy, biegi przełajowe, p. siatkowa
Bębenek Amelia – biegi przełajowe, p. siatkowa
Budaj Oliwia – biegi przełajowe, p. ręczna
Prusak Daria – festiwal biegowy, biegi przełajowe, p. ręczna, p. siatkowa
Furkawy Klaudia – p. ręczna, p. siatkowa
Mikusz Gabriela – festiwal biegowy, biegi przełajowe, p. ręczna, p. siatkowa
Stoińska Julia – festiwal biegowy, p. ręczna, p. siatkowa, narciarstwo
Janusz Emilia – festiwal biegowy, p. ręczna, p. siatkowa
Marczyk Barbara – festiwal biegowy, biegi przełajowe
Tłuszcz Jakub – biegi przełajowe, p. nożna, (11,6)
Smyda Kondrad – festiwal biegowy, biegi przełajowe ,szachy
Smyda Tomasz – festiwal biegowy, biegi przełajowe, szachy
Stróżyk Jakub – festiwal biegowy, biegi przełajowe, p. nożna,(11,6) unihokej, p. siatkowa
Kantor Dawid – biegi przełajowe, p. nożna, (11,6) unihokej, p. siatkowa
Przyborowski Gabriel – szachy, p. siatkowa
Radzik Jakub – p. nożna (11), unihokej
Jasiński Mirosław – p. nożna, unihokej
Piksa Hubert – p. nożna, unihokej
